استفاده از پی­های منفرد در فونداسیون­ها بسیار رایج می­باشد. در بیشتر ساختمان­های کوتاه و یا ساختمان­های صنعتی (سوله­ها و خرپاها) از پی منفرد استفاده می­شود. در برخی موارد نیز پی­های نواری و یا گسترده یک ساختمان به صورت جدا از هم طراحی می­شوند. در هر حالت در صورت جدا بودن پی­های یک ساختمان امکان حرکت نسبی پی­ها نسبت به یکدیگر وجود دارد که این امر در زلزله رفتار نامناسبی در سازه ایجاد خواهد کرد. به عبارتی در صورت جدا بودن پی­ها از هم امکان حرکت نسبی آنها در زمان زلزله در جهات مختلف وجود داشته و سازه در قسمت اتصال به زمین به صورت پیوسته عمل نخواهد کرد.

طبق بند ۹-۱۷-۷ مبحث ۹ مقررات ملی ساختمان الزاما باید حرکت نسبی پی­ها محدود گردد. یکی از رایج­ترین روش­ها در محدودکردن حرکت نسبی پی­ها استفاده از کلاف­های رابط و یا همان شناژها می­باشد. پی­های مجزا از هم باید با شناژهایی در دو جهت (که ترجیحاً نسبت به هم عمود هستند) مهار شوند به نحوی که شناژ مانع حرکت دو پی نسبت به هم گردند.

ا

در بسیاری موارد مهندسین به اشتباه هدف از اجرای شناژ را محدو کردن نشست نامتقارن در پی­ها می­دانند. در هر حالت ممکن است شناژ در کم­کردن نشست نامتقارن عملکرد داشته باشد و لکن طراحی پی منفرد بدون در نظر گرفتن شناژ بوده و در زمان طراحی مهندسین محاسب، نشست پی منفرد را بدون در نظر گرفتن شناژ، در محدوه مجاز محدود می­کنند. لذا باید توجه نمود که مهندسین محاسب در طراحی فونداسیون­های جدا از هم، شناژها را در مدل تحلیلی پی (در نرم افزار) در نظر نگرفته و آنرا در نرم­افزار مدلسازی نکنند.