استفاده از پیهای منفرد در فونداسیونها بسیار رایج میباشد. در بیشتر ساختمانهای کوتاه و یا ساختمانهای صنعتی (سولهها و خرپاها) از پی منفرد استفاده میشود. در برخی موارد نیز پیهای نواری و یا گسترده یک ساختمان به صورت جدا از هم طراحی میشوند. در هر حالت در صورت جدا بودن پیهای یک ساختمان امکان حرکت نسبی پیها نسبت به یکدیگر وجود دارد که این امر در زلزله رفتار نامناسبی در سازه ایجاد خواهد کرد. به عبارتی در صورت جدا بودن پیها از هم امکان حرکت نسبی آنها در زمان زلزله در جهات مختلف وجود داشته و سازه در قسمت اتصال به زمین به صورت پیوسته عمل نخواهد کرد.
طبق بند ۹-۱۷-۷ مبحث ۹ مقررات ملی ساختمان الزاما باید حرکت نسبی پیها محدود گردد. یکی از رایجترین روشها در محدودکردن حرکت نسبی پیها استفاده از کلافهای رابط و یا همان شناژها میباشد. پیهای مجزا از هم باید با شناژهایی در دو جهت (که ترجیحاً نسبت به هم عمود هستند) مهار شوند به نحوی که شناژ مانع حرکت دو پی نسبت به هم گردند.
ا
در بسیاری موارد مهندسین به اشتباه هدف از اجرای شناژ را محدو کردن نشست نامتقارن در پیها 
میدانند. در هر حالت ممکن است شناژ در کمکردن نشست نامتقارن عملکرد داشته باشد و لکن طراحی پی منفرد بدون در نظر گرفتن شناژ بوده و در زمان طراحی مهندسین محاسب، نشست پی منفرد را بدون در نظر گرفتن شناژ، در محدوه مجاز محدود میکنند. لذا باید توجه نمود که مهندسین محاسب در طراحی فونداسیونهای جدا از هم، شناژها را در مدل تحلیلی پی (در نرم افزار) در نظر نگرفته و آنرا در نرمافزار مدلسازی نکنند.