فونداسیون منفرد
طبق بند ۹-۱۷-۲-۱-۱ مبحث ۹ مقررات ملی ساختمان پی منفرد به فونداسیونی اطلاق میشود که بار یک ستون یا دو ستون نزدیک به هم (با فاصله درز انقطاع ساختمان) را به زمین منتقل نماید. در بیشتر ساختمانهای کوتاه و یا ساختمانهای صنعتی (سولهها و خرپاها) از پی منفرد استفاده میشود. امروزه استفاده از پیهای منفرد بسیار کمتر شده است دلیل این امر را می توان موارد زیر دانست:
۱- پی منفرد در برابر لنگرهای ناشی از بار وارده و یا بار با خروج از محوریت (مانند ستون در کنار پی نه در مرکز پی) دچار ضعف شدید میباشد و در برخی موارد دچار واژگونی میشود. طبق بند ۹-۱۷-۴-۲-۳ مبحث ۹ مقررات ملی ساختمان توزیع فشار خاک ناشی از برون محوری میتواند در قسمتی از پی به صفر برسد مشروط بر آنکه طول این قسمت در هیچ امتداد از یک چهارم بعد پی در آن امتداد بیشتر نباشد.
۲- پیهای منفرد نشست مجاز بسیار کمتری نسبت به پی نواری و رادیه دارند و پر واضح است که نشست نامتقارن در آنها بسیار محتملتر از سایر فونداسیونها میباشد.
۳- پیهای منفرد در برابر نیروهای برکنش ستون ناشی از بارهای زلزله (مشابه ستون مجاور بادبند) مقاومت مناسبی نداشته و در بیشتر مواقع دچار Uplift یا بلندشدگی پی میشوند. طبق بند ۹-۱۷-۴-۲-۴ مبحث ۹ مقررات ملی ساختمان ضریب اطمینان در برابر نیروهای بلندکننده حداقل برابر ۱٫۵ باشد.
با توجه به مطالب گفته شده از پی منفرد تنها میتوان برای ستونهایی استفاده کرد که بار محوری خیلی زیاد نداشته باشند و همچنین میزان خروج از محوری ستون از مرکز پی اندک و نیروی برکنش بزرگی در ستون وجود نداشته باشد.
امروزه با وجود نرمافزارها نیازی به تحلیل پی و کنترل تنش زیر پی و یا نشست آن به صورت محاسبات دستی وجود ندارد. طبق بند ۹-۱۷-۴-۲-۲ مبحث ۹ مقررات ملی ساختمان میتوان توزیع فشار خاک را با فرض صلبیت پی به صورت یکنواخت در نظر گرفت در این حالت، تعیین تقریبی ابعاد پی منفرد بر اساس نیروهای محوری موجود در آن به آسانی از رابطه زیر محاسبه میشود.
ا
ا