طبق بند ۹-۱۷-۲-۱-۱ مبحث ۹ مقررات ملی ساختمان پی منفرد به فونداسیونی اطلاق می­شود که بار یک ستون یا دو ستون نزدیک به هم (با فاصله درز انقطاع ساختمان) را به زمین منتقل نماید. در بیشتر ساختمان­های کوتاه و یا ساختمان­های صنعتی (سوله­ها و خرپاها) از پی منفرد استفاده می­شود. امروزه استفاده از پی­های منفرد بسیار کمتر شده است دلیل این امر را می توان موارد زیر دانست:

۱-      پی منفرد در برابر لنگرهای ناشی از بار وارده و یا بار با خروج از محوریت (مانند ستون در کنار پی نه در مرکز پی) دچار ضعف شدید می­باشد و در برخی موارد دچار واژگونی می­شود. طبق بند ۹-۱۷-۴-۲-۳ مبحث ۹ مقررات ملی ساختمان توزیع فشار خاک ناشی از برون محوری می­تواند در قسمتی از پی به صفر برسد مشروط بر آنکه طول این قسمت در هیچ امتداد از یک چهارم بعد پی در آن امتداد بیشتر نباشد.

۲-      پی­های منفرد نشست مجاز بسیار کمتری نسبت به پی نواری و رادیه دارند و پر واضح است که نشست نامتقارن در آنها بسیار محتمل­تر از سایر فونداسیون­ها می­باشد.

۳-      پی­های منفرد در برابر نیروهای برکنش ستون ناشی از بارهای زلزله (مشابه ستون مجاور بادبند) مقاومت مناسبی نداشته و در بیشتر مواقع دچار Uplift یا بلندشدگی پی می­شوند. طبق بند ۹-۱۷-۴-۲-۴ مبحث ۹ مقررات ملی ساختمان ضریب اطمینان در برابر نیروهای بلندکننده حداقل برابر ۱٫۵ باشد.

با توجه به مطالب گفته شده از پی منفرد تنها می­توان برای ستون­هایی استفاده کرد که بار محوری خیلی زیاد نداشته باشند و همچنین میزان خروج از محوری ستون از مرکز پی اندک و نیروی برکنش بزرگی در ستون وجود نداشته باشد.

امروزه با وجود نرم­افزارها نیازی به تحلیل پی و کنترل تنش زیر پی و یا نشست آن به صورت محاسبات دستی وجود ندارد. طبق بند ۹-۱۷-۴-۲-۲ مبحث ۹ مقررات ملی ساختمان می­توان توزیع فشار خاک را با فرض صلبیت پی به صورت یکنواخت در نظر گرفت در این حالت، تعیین تقریبی ابعاد پی منفرد بر اساس نیروهای محوری موجود در آن به آسانی از رابطه زیر محاسبه می­شود.

ا

ا

ا